Co niesie tydzień (9 – 15 VIII 2015)

9 sierpnia – XIX niedziela zwykła

 

PROROK ELIASZ JEST JASNYM ZNAKIEM SZCZEGÓLNYCH BOŻYCH DZIAŁAŃ

 

Czytania z niedzieli mówią o wielkim trudzie apostolskim proroków i tych, którzy oddawali się dla Ewangelii.

W pierwszym czytaniu (1 Krl 19,4-8) jest o Eliaszu, który uciekał przed królową Izebel. Ta królowa była powiązana z bałwochwalczym kultem i zamierzała zabić proroka, ponieważ zwyciężył proroków tego bałwochwalczego kultu (było ich 450) w świętym pojedynku na górze Karmel. On z jednej strony i 450 kapłanów z drugiej składali swoim bogom ofiary – a więc Eliasz Bogu prawdziwemu, a oni fałszywemu. Bóg przyjął ofiarę Eliasza w zewnętrznym znaku – spłonęła ofiara, ołtarz kamienny i woda, która oblewała ołtarz. W ten sposób Eliasz wyniszczył proroków Balaama. Uciekał więc teraz przed Izabel; usiadł na ziemi i życzył sobie śmierci. Wreszcie usnął, a gdy się obudził, pojawił się Anioł, który dał mu wodę i placek, aby się posilił. Powtórzyło się to jeszcze jeden raz i powiedział mu Anioł: Idź, bo długa droga przed tobą! I mocą tego pokarmu szedł Eliasz przez 40 dni do Bożej góry Horeb.

Natomiast w Ewangelii św. Jana (J 6,41-51) Żydzi szemrali przeciwko Jezusowi, że powiedział że jest Chlebem, który zstąpił z nieba. Chrystus powtórzył te słowa, że jest chlebem, który z nieba zstępuje i kto go spożywa, ten nie umrze.

Te dwa odniesienia do chleba Eliasza, który dał mu sił na 40 dni i 40 nocy marszu, i Chleba o ile wyższego – bo nie na siły doczesne, ale siły wieczne – czyli Ciało Jezusa Chrystusa… Jakie są znaki dla nas, spożywających ten Chleb święty, Boży, czyli Ciało Jezusa Chrystusa. Co ten pokarm w nas czyni już tutaj, na to jak gdyby odpowiada św. Paweł w swoim Liście do Efezjan (Ef 4,30-5,2). Mówi: Nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym zostaliście opieczętowani na dzień odkupienia. Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważenie – wraz z wszelką złością. Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie.

Powiedział Chrystus: Po tym poznają, żeście uczniami Moimi, że miłość będziecie mieć ku sobie. To Ciało Pańskie i Jego Krew otwiera nam bramy nieba i daje życie wieczne, ale już teraz, tu, na ziemi. Przemienia serca, wlewając w nie miłość Bożą, abyśmy byli zdolni miłować się nawzajem, jak Pan nas umiłował.

Eucharystia jest siłą jednoczącą Lud Nowego Przymierza.

 

10 sierpnia – Poniedziałek – Święto św. Wawrzyńca, diakona i męczennika

 

SZCZĘŚLIWI, KTÓRZY UMIERAJĄ W BOGU

 

W czytaniach z poniedziałku, kiedy obchodzimy święto św. Wawrzyńca, diakona i męczennika, czytania mówią o sensie życia i umierania.

W pierwszym czytaniu (Mdr 3,1-9) z Księgi Mądrości autor pisze: Dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i nie dosięgnie ich męka. Zdało się oczom głupich, że pomarli, zejście ich poczytano za nieszczęście i odejście od nas za unicestwienie, a oni trwają w pokoju. (…)Po nieznacznym skarceniu dostąpią dóbr wielkich, Bóg ich bowiem doświadczył i znalazł ich godnymi siebie. Doświadczył ich jak złoto w tyglu i przyjął ich jak całopalną ofiarę.

Natomiast Ewangelia (J 12,24-26) wyjaśnia niejako „proces” tworzenia się świętych godnych życia wiecznego. Powiedział Chrystus do uczniów: „Jeżeli ziarno, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie tylko samo. A jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne”. W takich właśnie doświadczeniach rodzi się świętość, ponieważ ona najpierw musi wykazać się wiarą, że jest Ten, który wszystko może i że my Go znamy, bo nam Go objawił Jezus Chrystus. Następnie ta wiara musi uzbroić się w nadzieję, że to wszystko otrzymamy, chociaż tego po ludzku nie damy rady zbadać, doświadczyć i uchwycić. I droga do świętości to jest pragnienie takiej miłości i spełnianie tej miłości, że jesteśmy w możności pozbyć się wszystkiego, aby pozyskać tylko jedno – miłość Chrystusa. A zdobędzie tę miłość Chrystusa tylko ten, kto wzgardzi powabami tego świata, które prowadzą donikąd.

Miłość do Boga odrzuca wszystko, co nie pochodzi od Niego.

 

11 sierpnia – Wtorek

 

MISJA KTÓRĄ BÓG POWIERZA, JEST ŁAŃCUCHEM I WSPÓLNOTĄ ŁASKI

 

Czytania z wtorku są o przekazaniu misji Mojżesza Jozuemu (Pwt 31,1-8). Kiedy Mojżesz miał 12O lat, wyprowadził go Bóg na Nie przejdziesz tego Jordanu, ale lud poprowadzi Jozue. Żaden z dorosłych Izraelitów, który wyszedł z Egiptu, nie wszedł do Ziemi Obiecanej, lecz pomarli wszyscy na pustyni. Również Mojżesz; chociaż był wybranym, ale jednak pozostał przed granicą.

Natomiast w Ewangelii (Mt 18,1-5.10.12-14) św. Jana jest również w jakimś sensie o przekazywaniu misji. Tak jak Mojżesz przekazał misję Jozuemu, tak dzieje się również w sferze ewangelicznej. Otóż, na pytanie uczniów, kto jest właściwie największy w królestwie niebieskim, Jezus przywołał dziecko, postawił przed nimi i powiedział: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię Moje, Mnie przyjmuje.

Co to znaczy? To znaczy, że największy ten, który ma przewodzić przywództwo otrzymuje tylko wtedy, jeżeli ma w sobie w stosunku do Boga dziecięcą duszę, zdolną przyjąć Boże pouczenia. Dziecięcą duszę, która jest napełniona czystą miłością, ufnością i zaufaniem. Taką duszą ma dobry pasterz, który zostawia 99 owiec, w zagrodzie i idzie szukać tej jednej, która zginęła.

Potrzeba dziecięcej duszy, kiedy zbliżamy się do Boga i doświadczenia Jego obecności, kiedy nas posyła.

 

12 sierpnia – Środa

 

NIKT NIE JEST WŁAŚCICIELEM MĄDROŚCI, ODWROTNIE, TO ONA Z WOLI BOGA OGARNIA CZŁOWIEKA.

 

Pierwsze czytania ze środy pokazuje przekazanie ducha mądrości z Mojżesza na Jozuego (Pwt 34,1-12). Kiedy Mojżesz wstąpił na górę Nebo, jak mu Pan nakazał, zobaczył krainę, do której zmierzali Izraelici i wtedy Pan rzekł do niego: Oto kraj, który poprzysiągłem Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Ale ty tam nie wejdziesz. Wystarczy ci, że zobaczyłeś własnymi oczami… I tam umarł Mojżesz, w krainie Moabu; został pochowany, ale nikt nie znał miejsca jego grobu. A na Jozuego, syna Nuna, zstąpił duch mądrości, gdyż Mojżesz włożył na niego ręce. I odtąd Jozue stał się jego następcą.

Natomiast Ewangelia św. Mateusza (Mt 18,15-20) też mówi o duchu mądrości. Mówi o sytuacjach, które powinny tworzyć prawdziwą wspólnotę i ewangeliczne stosunki międzyludzkie. Powiedział Pan Jezus do uczniów: Gdy brat twój zgrzeszy, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi! A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik!

Jakże warto się o to się starać o jednomyślność, bo Pan powiedział: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię Moje, tam jestem pośród nich.

Jednomyślność w imię Jezusa to zaczerpnięcie Jego mądrości i mocy.

 

13 sierpnia – Czwartek

 

PRZEZ WODY MORZA CZERWONEGO DOKONAŁA SIĘ SPRAWIEDLIWOŚĆ

 

Czytania z czwartku w pewnym stopniu dotyczą miłosierdzia. Miłosierdzia, jakie Bóg okazuje swojemu ludowi i miłosierdzia, jakiego od nas żąda.

W pierwszym czytaniu z Księgi Jozuego (Joz 3,7-10a.11.13-17) jest o przejściu Izraelitów suchą stopą przez Jordan. Otóż, kiedy uciekali z Egiptu, to rozstąpiło się przed nimi Morze Czerwone, bo nakazał Bóg Mojżeszowi uderzyć w nie laską, a ono się rozstąpiło i przeszli przez nie Izraelici suchą stopą, ale ścigający ich Egipcjanie potonęli, gdyż Bóg nie okazał nad nimi miłosierdzia za ich winy i odrzucanie znaków, brak litości nad ludem Bożym. Po 40 latach sytuacja nie powtarza się całkowicie, ale widoczne jest pewne podobieństwo. Rozkazał Pan Jozuemu, aby kapłani wzięli Arkę Przymierza, idąc na czele ludu, i weszli do wód Jordanu. Skoro kapłani tak uczynili, zatrzymały się wody płynące z góry, pokazało się dno rzeki, powstał wał wodny i Izraelici przeszli rzekę suchą nogą, jak niegdyś Morze Czerwone. To ponowne przejście przez wodę w jakiś sposób oznacza Boże miłosierdzie, bo upłynie wiele wieków, a Chrystus w tych samych wodach przyjmie chrzest i nada wodzie moc uświęcania, aby gładziła grzech pierworodny.

Z kolei w Ewangelii jest znana przypowieść o nielitościwym dłużniku, który był winien królowi niewyobrażalną sumę dziesięciu tysięcy talentów. Król darował mu ten dług. Jednak on sam nie darował swojemu dłużnikowi, który był mu winien 100 denarów. Za tak niewielki dług kazał wtrącić dłużnika do więzienia. Król, dowiedziawszy się o tym, cofnął wyświadczoną łaskę, gdyż nielitościwy dłużnik nie zasługiwał na darowanie… A wystarczyło tak niewiele – darowanie stu denarów – by tak wiele uzyskać. Podobnie jest z nami. Niemiłosierni miłosierdzia nie dostąpią.

W wodzie chrzcielnej jest nasza nadzieja przez miłosierdzie Boże.

 

14 sierpnia – Piątek

 

BÓG JAKO ZAWSZE WIERNY WSPOMAGA TAKŻE NASZĄ WIERNOŚĆ

 

Czytania z piątku mówią o wierności Boga i są wezwaniem do wierności człowieka.

W pierwszym czytaniu (Joz 24,1-13) słyszymy, jak Jozue zgromadził w Sychem wszystkie pokolenia Izraela i tam przekazał słowa Boga. W tych słowach Bóg przypomniał się Izraelowi jako ten, który jest wierny obietnicom danym Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi, który pomimo odstępstw Izraela nieustannie przyprowadzał ich do siebie. wytępił przed nimi narody bałwochwalcze i pokonał ich wrogów. Nie zwyciężyli tego swoją wojenną mocą, lecz wyciągniętym ramieniem Bożym – tak to można nazwać. Tak Jozue przypomina dobrodziejstwa Boże.

Natomiast w Ewangelii (Mt 19,3-12) jest mowa o innym rodzaju wierności – o wierności małżeńskiej. Faryzeusze, chcąc wystawić na próbę Jezusa, zapytali, czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu. Chrystus odpowiedział, że od początku tak nie było i tylko dla zatwardziałości ich serc Mojżesz dozwolił im oddalać żony. Ale jest tak, że kto oddala swoją żonę – chyba w wypadku nierządu – a bierze inną, popełnia cudzołóstwo. I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo. Jest tu korelacja pomiędzy pierwszym a drugim czytaniem, ponieważ Bóg swój stosunek do narodu, do człowieka wyrażał porównaniem z miłością małżeńską; zawsze nazywał Izrael swoją „oblubienicą”, w tej relacji jawił się jako kochający oblubieniec. Tak więc wierność między małżonkami jako wzór i szczyt do naśladowania ma mieć wierność Boga.

Wierne rodziny tworzą wierny naród, dlatego gdy wierność z ziemi wyrasta to sprawiedliwość spogląda z nieba.

 

15 sierpnia – Sobota – Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

 

OBLECZONA W SŁOŃCE I KRÓLOWA, ALE DLA NAS CZUŁA MATKA

 

W pierwszym czytaniu z Apokalipsy (Ap 11,19a;12,1.3-6a.10ab) jest o Niewieście obleczonej w słońce, a księżyc pod jej stopami, a na głowie wieniec z gwiazd dwunastu. Tę Niewiastę atakuje smok ognisty, szatan. Ona porodziła Syna, mężczyznę, aby pasł wszystkie narody rózgą żelazną. Bóg Ją obronił i uczynił Królową.

Z kolei w drugim czytaniu św. Paweł w Liście do Koryntian (1 Kor 15,20-26) mówi, że ponieważ przez człowieka przyszła na świat śmierć (przez Adama), przez człowieka też przyszło zmartwychwstanie (przez Chrystusa). I jak w Adamie wszyscy umierają, tak w Chrystusie wszyscy będą ożywieni. Chrystus pokona wszelką zwierzchność, władzę i moc, bo trzeba, aby królował i wszystkich nieprzyjaciół położył pod Swoje stopy.

Liturgia słowa kończy się słowami hymnu „Magnificat”, jaki w ekstazie wypowiedziała Maryja, spotykając się ze św. Elżbietą (Łk 1,39-56), swoją krewną, która powiedziała do Niej: Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana. Ten hymn rozpoczynają słowa: Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Jest on wołaniem duszy stęsknionej Boga. Duszy stęsknionej sprawiedliwości i mocnej nadzieją w Bogu, który jest samym miłosierdziem.

Kiedy z Maryją śpiewamy Magnificat, to uwielbiamy Boga, który przez Nią w nas też się narodził.

Ks. H. Młynarczyk

.