CO NIESIE TYDZIEŃ (24 II – 3 III 2019)

24 lutego – VII niedziela zwykła

Dawid oszczędził Saula, który czyhał na jego życie. Nie zabił go, chociaż miał ku temu sposobność.

Pierwsze czytanie z niedzieli (1 Sm 26, 7-9. 12-13. 22-23) mówi
o tym, jak Dawid uciekający przed królem Saulem, który z zawiści
chciał go zabić, miał okazję pozbyć się swojego wroga, kiedy
zakradł sie do ich obozu i stał nad śpiącym Saulem. Nie zabił go
jednak, bo Saul jako król był pomazańcem samego Boga.
Drugie czytanie z Listu do Koryntian (1 Kor 15, 45-49) mówi
o Chrystusie jako nowym Adamie. Bo tak jak od pierwszego
Adama rozpoczął się rodzaj ludzki, tak od Chrystusa – nowego
Adama – został stworzony nowy człowiek. Tego pierwszego
Adama nazywa św. Paweł duszą żyjącą, a tego drugiego Adama
– Chrystusa – „duchem ożywiającym”. I mówi, że nosimy w sobie
obraz ziemskiego człowieka, starego Adama, ale kiedyś będziemy
nosić w sobie obraz nowego Adama, człowieka niebieskiego – Jezusa
Chrystusa.
Natomiast Ewangelia (Łk 6, 27-38) to jest nawiązanie do
pierwszego czytania. Jezus uczy nas miłować nieprzyjaciół, dobrze
czynić tym, którzy nas nienawidzą, błogosławić tych, którzy
nas przeklinają, modlić się za tych, którzy nas oczerniają. Każe
nadstawiać drugi policzek, jeżeli uderzą nas w pierwszy, oddać
to, co chcą nam zabrać, udzielać pożyczek bez spodziewania się
zwrotu. W taki sposób będziemy synami Najwyższego, ponieważ
Bóg jest dobry dla niewdzięcznych i złych, a mamy być miłosierni
jak Ojciec nasz Niebieski jest miłosierny. Nie sądźmy, byśmy nie
byli sadzeni; nie potępiajmy, byśmy nie zostali potępieni; odpuszczajmy,
a będzie nam odpuszczone.
Jaką miara my będziemy mierzyć, taką nam inni odmierzą – dlatego czyńmy wszystkim dobrze, nie patrząc na wdzięczność, bo tak naśladujemy Ojca
niebieskiego.

25 lutego – Poniedziałek

Cała mądrość od Boga pochodzi i jest z Nim na wieki.

Tak jest napisane w Księdze Mądrości Syracha (Syr 1, 1-10)
– że mądrość jako pierwsza została stworzona przed wszystkim.
To Bóg stworzył mądrość i wylał ją na wszystkie swoje dzieła, na
wszystkie stworzenia według swego daru. I tych, którzy Boga miłują,
On hojnie wyposaża w mądrość.
Natomiast Ewangelia opowiada o uzdrowieniu opętanego
epileptyka (Mk 9, 14-29). Przyprowadzili uczniowie epileptyka
do Chrystusa, ponieważ sami nie potrafili go uzdrowić. Pan Jezus
rozkazał duchowi, który spowodował to, że chłopiec był głuchy i
niemy, aby wyszedł z niego. On wyszedł, a chłopiec był jak martwy.
Lecz Jezus ujął go za rękę i podniósł. Natomiast później, w
domu, apostołowie pytali Jezusa, dlaczego sami nie mogli wyrzucić
złego ducha. Chrystus odpowiedział im, że ten rodzaj złego
ducha można wyrzucić tylko modlitwa i postem. Modlitwa i post
mają wielką siłę i tą siłą możemy działać na chwałę Boga.

-Wszystko jest możliwe dla tego, kto wierzy – powiedział Jezus do ojca chorego chłopca. A my razem z nim mówmy w sercu, że wierzymy i żeby Jezus zaradził naszemu niedowiarstwu…

26 lutego – Wtorek

Jeśli będziesz wierny Bogu, to On wszystkie twoje sprawy obróci na dobro. Zajmie się tobą z miłością.

Takie są pouczenia w Księdze Syracha (Syr 2, 1-11). Te pouczenia
zaczynają się od ostrzeżenia, aby być przygotowanym na
doświadczenie i zachować pokój serca, być cierpliwym, nie tracić
równowagi w czasie utrapienia, lecz przylgnąć do Boga i nie odstępować,
a doznamy wywyższenia w dniu ostatecznym. Trzeba
przyjąć wszystko, co przychodzi, a w zmiennych losach utrapień
być wytrzymałym, bo w ogniu doświadcza się złoto, a ludzi miłych
Bogu w piecu utrapienia. I każe autor przypatrzeć się dawnym
pokoleniom – kto zaufał Panu, nigdy nie został zawstydzony.
A kto trwał w bojaźni Pańskiej, nigdy nie został opuszczony. I nie
wzgardził Bóg nikim, kto Go wzywał, bo Bóg jest litościwy, miłosierny,
odpuszcza grzechy i zbawia w czasie utrapienia.
Natomiast Ewangelia (Mk 9, 30-37) jest o tym, jak uczniowie
w czasie drogi posprzeczali sie o to, kto z nich jest największy.
Chrystus, kiedy przyszli do domu, zapytał ich o to. I powiedział
do nich: -Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze
wszystkich i sługą wszystkich.

Kto przyjmuje dziecko w imię Chrystusa, przyjmuje Chrystusa. A kto przyjmuje Chrystusa, przyjmuje Tego, który Go posłał, czyli Ojca.

27 lutego – Środa

Mądrość jest mistrzynią życia. Kto ją miłuje, miłuje życie.

Tak pisze w Księdze Syracha (Syr 4, 11-19). Kto służy mądrości,
oddaje cześć świętemu, a tych, którzy miłują mądrość, Pan
miłuje. Kto ufa mądrości, ten ją odziedziczy i posiadać ją będą
jego pokolenia. Początki mądrości idą trudnymi drogami. Mądrość

uczy bojaźni i trudna jej nauka aż zdobędzie zaufanie w
duszy i wypróbuje człowieka przez swe nakazy. Aby powrócić do
niego po drodze gładkiej, odkryć mu tajemnice.
Z kolei Ewangelia (Mk 9, 38-40) jest o tym, jak apostoł Jan
powiedział do Jezusa, że widzieli kogoś, kto nie chodzi z nimi, ale
w imię Jego wyrzucał złe duchy i zabronili mu to czynić. Jezus powiedział:
– Nie zabraniajcie, bo nikt, kto czyni cuda w imię moje,
nie będzie mógł źle mówić o Mnie. I dodał: -Kto bowiem nie jest
przeciwko nam, ten jest z nami.

Bóg prowadzi człowieka różnymi drogami. Dlatego kto nie jest przeciwko nam, też jest z nami.

28 lutego – Czwartek

Nie polegaj na bogactwach i nie myśl, że jesteś samowystarczalny. Nie daj się uwieść żądzom i sile.

Tak jest w Księdze Syracha (Syr 5, 1-8). Nie bądź w swej pysze
i w swych żądzach bezmyślnie działający, bo Pan z pewnością
wymierzy nam sprawiedliwość. Nie dodawaj grzechu do grzechu,
będąc pewnym darowania ci win, bo to cię może zwieść. Bo u
Pana jest miłosierdzie, ale również zapalczywość i na grzeszników
spadnie gniew karzący. Nie zwlekaj z nawróceniem, bo nagle
przyjdzie dzień sprawiedliwości.
Ewangelia natomiast (Mk 9, 41-50) ostrzega nas, byśmy unikali
okazji do grzechu. Porównuje Chrystus trwanie w grzechu do
takiego zagrożenia, które ratuje tylko ucięcie ręki chorej, by całe
ciało nie zginęło; jak ucięcie nogi, by nie prowadziła do piekła w
ogień nieugaszony; jak wyłupanie oka, by nie być wrzuconym do
piekła.

– Każdy ogniem będzie posolony – powiedział Pan. To znaczy – wypróbowany, aby stał sie godnym powołania do życia wiecznego.

1 marca – Piątek

– Jakże cenna jest prawdziwa przyjaźń! Wierny bowiem przyjaciel to potężna obrona. To skarb.

W Księdze Syracha (Syr 6, 5-17) autor mówi o przyjaźni – żeby
umieć dobierać przyjaciół i być ostrożnym, bo żyjących z tobą
w pokoju może być wielu, ale prawdziwy przyjaciel to jeden z
tysiąca. Możesz go poznać dopiero po
próbie czy w czasie ucisku pozostanie
przy tobie. Bo bywa przyjaciel, ale tylko
jako przyjaciel stołu i nie wytrwa w
dniu twojego ucisku. Wierny przyjaciel
to skarb, za który nie ma odpłaty – za
wielką jego wartość. Wierny przyjaciel
jest lekarstwem życia i znajdą go bojący
się Pana. Kto się boi pana, dobrze pokieruje
swoja przyjaźnią.
Natomiast Ewangelia wg św. Marka
(Mk 10, 1-12) to rozmowa Jezusa z faryzeuszami
o rozwodach. Przystąpili do
Jezusa wystawiając Go na próbę i pytali
Go, czy wolno mężowi oddalić żonę.
Chrystus ich zapytał, co nakazał Mojżesz. Powiedzieli: -Pozwolił
napisać list rozwodowy i oddalić. I Chrystus im odpowiedział, że
to przez wzgląd na zatwardziałość ich serc, bo nie byli w stanie
zrozumieć prawdy. Lecz od początku Bóg stworzył człowieka jako
mężczyznę i kobietę. I w małżeństwie staje się dwoje jednym ciałem,
a co Bóg złączył, tego niech człowiek nie rozdziela. Na osobności
wyjaśnił jeszcze uczniom, że kto oddala żonę, a bierze sobie
inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. A jeżeli żona opuści
swego męża, a wyjdzie za innego, też popełnia cudzołóstwo.

Nierozerwalność małżeństwa jest fundamentem rodziny i taki był zamiar stwórcy od początku.

2 marca – Sobota

Człowiek został obdarowany przez Stwórcę władzą nad wszystkim, co jest stworzone i przyodział ludzi w moc podobną do swojej i uczynił ich na swój obraz.

Tak jest napisane w Księdze Syracha (Syr 17, 1-15). Człowiek
otrzymał władzę, aby panować nad zwierzętami, nad ptactwem,
nad wszelkim stworzeniem. Dał człowiekowi wolną wolę, język,
oczy, uszy i serce zdolne do myślenia, napełnił ich wiedzą i rozumem.
O złu i dobru ich pouczył. Równocześnie położył oko swoje
na ich sercu, aby im pokazać wielkość dzieł – by imię świętości
wychwalali i wielkość Jego dzieł opowiadali. Przymierze wieczne
zawarł z człowiekiem i objawił ludziom swoje prawa. Przykazał
również, by trzymali się z daleka od wszelkiej niesprawiedliwości
i dał przykazania co do bliźniego, ostrzegając, że przed Nim są
zawsze ich drogi i nie skryją się przed Bożymi oczami.
Natomiast Ewangelia (Mk 10, 13-16) mówi o tym, że ludzie
przynosili do Jezusa dzieci, aby ich dotknął, ale Apostołowie
szorstko zabraniali im tego. Oburzyło to Chrystusa, który powiedział;
-Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie; nie przeszkadzajcie
im. Do takich bowiem należy królestwo Boże. Dodał:
-Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie
do niego.

Tylko dziecięce zaufanie pozwala nam poznać Boga, Jego moc i miłość.

Ks. H. Młynarczyk