Co niesie tydzień (27 IX – 3 X 2015)

27 września – XXVI niedziela zwykła

 

Duch wieje kędy chce i sam wybiera pomocników i świadków

Czytania z dzisiejszej niedzieli mówią o tym, że Duch Święty działa nie tylko „od góry” (tak by to można było nazwać) w Kościele, ale i również oddolnie. Mianowicie, w pierwszym czytaniu z Księgi Liczb (Lb 11,25-29) jest mowa o pewnym ważnym wydarzeniu w czasie wędrówki Żydów przez pustynię. Otóż, lud stracił cierpliwość, bo jedli tylko mannę i zaczęli narzekać przeciwko Bogu i przeciwko Mojżeszowi, że nie mają mięsa. Wtedy Mojżesz zwrócił się do Boga, mówiąc, że nie może unieść ciężaru, jaki na niego spadł – prowadzenia tego ludu. Wówczas Bóg nakazał mu wybrać 70 przełożonych i przybyć z nimi do namiotu spotkania. Tam wziął z ducha Mojżesza i przekazał owym 70, aby potrafili rządzić ludem.

Wszyscy wpadli w uniesienie prorockie i prorokowali. Nie było jednak dwóch, bo Eldad i Medad pozostali w obozie. Na nich też zstąpił Duch Święty i wpadli w prorockie uniesienie. Ten Duch oddziaływał zatem nie tylko na tych, którzy przyszli, ale również na tych, którzy w obozie pozostali.

Podobnie choć w nieco innym tonie przemawia Ewangelia (Mk 9,38-43.45.47-48). Uczniowie Jezusa, kiedy szli do Kafarnaum, sprzeczali się po drodze o to, który z nich jest większy. Chrystus wyjaśnił im wówczas prawdziwą wielkość, która polega na służeniu innym. Wtedy powiedział do Niego Jan: Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodził z nami. Jezus na to odrzekł: Nie zabraniajcie mu, bo nikt, kto czyni cuda w imię Moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie. Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami. Najpierw więc mieli problem polegający na tym, kto z nich jest większy, a potem problem zazdrości. Te dwa wypadki mówią o tym, że Duch Święty działa także oddolnie. Tak jest właśnie ze świętymi – również ci maluczcy – jak by się wydawało po ludzku – dostępują wielkiej przyjaźni z Bogiem i dokonują wielkich rzeczy.

Z kolei drugie czytanie z tej niedzieli (Jk 5,1-6) jest ostrzeżeniem dla bogaczy, aby pamiętali o sprawiedliwości, bo ich bogactwo będzie powodem potępienia, jeżeli nie będą sprawiedliwi i nie będą mieli otwartego serca dla biednych.

Ci, którzy pod natchnieniem Ducha wypełniają dzieła Boże, należą do Chrystusa

 

28 września – Poniedziałek – wspomnienie św. Wacława, męczennika Patrona Katedry Wawelskiej

 

Wszędzie Pan ma swoje sługi i obdarza łaską według swoich planów

Czytania z poniedziałku mówią o Bogu, który w wieloraki sposób okazuje swoje miłosierdzie i różnych dobiera sobie pomocników.

W pierwszym czytaniu z Księgi Zachariasza (Za 8,1-8) znajduje się zapowiedź wybawienia, bo Bóg, który ukarał Izraela, wróci mu dawną świetność i wyzwoli swój lud spod władzy na Wschodzie i na Zachodzie. Właśnie przez perskich królów sprawił Bóg że mogli Izraelici powrócić z niewoli i odbudować świątynię w Jerozolimie.

Natomiast Ewangelia według św. Łukasza (Łk 9,46-50) powtarza to, co było w niedzielnym czytaniu, ale już z perspektywy innej Ewangelii. Porusza ten sam temat – że apostołowie widzieli kogoś, kto w imię Chrystusa wypędza złe ducha i zabraniali mu. Jezus odpowiedział podobnie, jak słyszeliśmy w poprzednim dniu: Nie zabraniajcie mu, bo kto nie jest przeciwko wam, ten jest z wami.

W obu czytaniach powtarza się ta sama myśl – w pierwszym czytaniu królowie perscy dopomagali Izraelitom w dziele odbudowy świątyni, w drugim jak gdyby „duchowy partyzant” w imię Chrystusa wypędzał złe duchy, czynił cuda. On był z nimi, bo duch działa nie tylko odgórnie, ale i oddolnie.

Jak można odsuwać tych, którzy idą w Imię Pańskie, ich drogi są Jego drogami

 

29 września – Wtorek – Święto Świętych archaniołów Michała, Gabriela i Rafała

 

Ojciec przekazał wszelką chwałę władzę i panowanie Synowi, aby wszystko Mu służyło

We wtorek obchodzimy Święto Świętych archaniołów Michała, Gabriela i Rafała. Czytania z tego dnia mówią o majestacie Bożym, o Jego mocy, z jaką działa wśród swojego ludu.

W pierwszym czytaniu z Księgi proroka Daniela (Dn 7,9-10.13-14) ukazana jest scena, jaką zobaczył Daniel – że Przedwieczny zajął miejsce na tronie. Jego szata była biała jak śnieg, strumień ognia wypływał sprzed Niego, tysiąc tysięcy służyło Mu, a dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy stało przed Nim. Wtedy, jakby na obłokach, przybył Syn Człowieczy (chodzi o Chrystusa), wprowadzono Go do Przedwiecznego, powierzono mu chwałę, władzę królewską i służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki.

W uzupełnieniu tego Ewangelia (J 1,47-51) według św. Jana przedstawia Jezusa, który powiedział o zbliżającym się do Niego Natanaelu (Bartłomiej): Oto prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu. Natanael zapytał: Skąd mnie znasz? Wtedy Jezus powiedział: Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod drzewem figowym. W odpowiedzi rzekł Mu Natanael: Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!

Tak więc w pierwszym czytaniu Przedwieczny siedzi na tronie, a w drugim czytaniu ten tron Przedwiecznego (bo jest nim również Syn Boży) został przeniesiony na ziemię, ukryty przed ludzkimi oczami. Ale Chrystus miał władzę; widział Natanela i to, co robił, chociaż był daleko od niego.

Jest jeszcze do wyboru drugie czytanie z Apokalipsy św. Jana Apostoła (Ap 12,7-12a), w którym jest walka Michała Archanioła i jego aniołów ze smokiem i jego aniołami,. I został strącony wielki smok, wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan, podobnie jego aniołowie. I nastąpiło zbawienie, potęga i królowanie Boga i władza Jego Pomazańca.

To dzięki swemu poniżeniu Chrystus otrzymał władzę miłości nad sumieniami i sercami tych, których Mu Ojciec przeznaczył

 

30 września – Środa – wspomnienie św. Hieronima, prezbitera i doktora Kościoła

 

Bóg odmienia losy ludów i narodów, tak że wrogowie stają się sprzymierzeńcami

Czytania ze środy mówią o kulcie Boga, o Jego świątyni, która jest miejscem spotkania z Bogiem. W pierwszym czytaniu z Księgi Nehemiasza (Ne 2,1-8) jest o tym, jak król perski Artakserkses pozwala na odbudowę świątyni w Jerozolimie. Wyprosił to u niego Nehemiasz.

W Ewangelii z kolei (Łk 9,57-62), jak gdyby w uzupełnieniu tej myśli jest scena, w której ktoś powiedział do Chrystusa: Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz. A on na to odpowiedział: Lisy mają nory i ptaki powietrzne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć. Innemu Chrystus powiedział: Idź za Mną! Ten zaś Mu odparł: pozwól mi najpierw pójść do domu i pogrzebać mojego ojca. Odpowiedział mu Chrystus: Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże. Jeszcze inny mówił: Chcę Panie iść za Tobą, ale pozwól mi się pożegnać z rodziną. Jezus odpowiedział: Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego.

Te czytania jak gdyby wyrastają z siebie – w pierwszym pokazana jest potrzeba budowy świątyni, ażeby uczcić Boga, a w drugiej Bóg jest swoistym „biegaczem ewangelicznym” – nie ma gdzie skłonić głowy, nie ma swojego stałego miejsca. Nagląca jest bowiem sytuacja, w której trzeba wszystko zostawić, nie oglądać się za siebie, bo kto przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego. W tej sytuacji nie pozwolił uczniom nawet pożegnać się z domownikami ani być na pogrzebie ojca. Są bowiem ważniejsze sprawy – to znaczy głoszenie królestwa.

I to też jest dom Boży – to pielgrzymowanie, ta akcja, to jest Boże pielgrzymowanie wśród ludu.

Domem dla Miłości Chrystusa są ludzkie serca, które On prowadzi do Swojego Królestwa

 

1 października – Czwartek

 

Odbudowanie Miasta i Świątyni, musiało iść w parze z odbudową wierności dla Boga

Czytania z czwartku mówią o funkcji słowa Bożego, o wartości przepowiadania.

W księdze Nehemiasza, z której pochodzi pierwsze czytanie (Ne 8,1-4a.5-6.7b-12) jest nie tylko o odbudowie świątyni i murów Jerozolimy, ale również o reformie religijnej. Zgromadzono lud przed Bramą Wodną i tam była czytana Księga prawa Mojżeszowego, czytanie Prawa Bożego dla całego ludu. Lud, słuchając tego słowa, płakał nad tym wszystkim, co się wydarzyło, bo Prawo nie było szanowane. Ale Nehemiasz i Ezdrasz, którzy przewodzili ludowi, powiedzieli: Nie bądźcie smutni i nie płaczcie, bo ten dzień jest poświęcony Panu. Raczej niech panuje radość, a nie przygnębienie. I cały lud poszedł, by jeść i pić i urządzić wielki, radosny obchód.

W Ewangelii (Łk 10,1-12) natomiast Pan Jezus wyznaczył 72 i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział im: Posyłam was jako owce między wilki. Pouczył też, jak mają się zachowywać, głosząc, że przybliżyło się królestwo Boże. To głoszenie słowa Bożego w pierwszym i drugim czytaniu jest źródłem i sensem prawdziwej

więzi z Bogiem.

To przepowiadane Słowo Boże jest fundamentem zjednoczenia człowieka ze Zbawicielem

 

2 października– Piątek – Wspomnienie świętych Aniołów Stróżów

 

Opatrzność Boża daje każdemu anielską pomoc, aby nikt nie był osamotniony i bezradny

W piątek jest wspomnienie świętych Aniołów Stróżów. Piątkowe czytania mówią o tym, że Pan Bóg dają pomoc anielską i całym społeczeństwom i każdemu człowiekowi z osobna, także dzieciom.

Pierwsze czytanie z Księgi Wyjścia (Wj 23,20-23) mówi o tym, że po tym, jak Mojżesz jak ogłosił prawa przymierza, zaczynając od dziesięciu przykazań, które otrzymał na Synaju, aż po szczegółowe wskazówki dotyczące powinności, jakie powinni pełnić Izraelici, dodał, że Bóg da im pomoc. To mówi Pan: Oto posyłam anioła przed tobą (te słowa były skierowane osobiście do każdego Izraelity), aby cię strzegł w czasie twej drogi, doprowadził do miejsca, które ci wyznaczyłem. Szanuj go, bądź uważny na jego sowa, nie sprzeciwiaj się mu w niczym, gdyż nie przebaczy waszych przewinień, bo imię moje jest w nim.

Natomiast w Ewangelii (Mt 18,1-5.10) na pytanie apostołów o to, kto jest największy w królestwie niebieskim, Jezus postawił przed nimi dziecko i powiedział: Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno taki dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje. Dodał również: Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.

W tych słowach jest zawarta prawda, że nad każdym dzieckiem, każdym człowiekiem czuwa od jego poczęcia anioł. Anioł strzeże też prawa dziecka. Żadnego dziecka nie można krzywdzić, bo za nim ujmie się sam Bóg przez anioła.

Nasz Anioł Stróż nieustannie wpatruje się w Oblicze Ojca Niebieskiego, stąd bierze opiekuńczą mądrość i siłę.

 

3 października – Sobota

 

Ufajmy Bogu bogatemu w miłosierdzie, szukajmy Go, bo jest Wybawieniem naszym

Czytania z soboty mówią o przestępstwach ludu Bożego, o karze i o nadziei.

W pierwszym czytaniu z Księgi Barucha (Ba 4,5-12.27-29) prorok pociesza naród, że zostali wydani poganom, ale nie na zatracenie. Zostali w ten sposób ukarani, bo składali ofiary złym duchom, a nie Bogu. Nawołuje również do ufności: Ufajcie, wołajcie do Boga, ten, który to na was dopuścił, będzie pamiętał o was. Nawróciwszy się, szukajcie Go dziesięciokrotnie. On zesłał na was zło, przywiedzie też radość wieczną wraz z wybawieniem waszym.

Te słowa odnoszą się do wspomnianych wydarzeń, ale także do przyjścia i działalności Jezusa Chrystusa, który w Ewangelii św. Łukasza (Łk 10,17-24) mówi o szczególnym powołaniu swoich uczniów. Kiedy 72 wróciło, z radością mówiąc, że ze względu na Jego imię nawet złe duchy się im poddawały, powiedział do nich: Widziałem szatana, spadającego z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie.

Taki przywilej mają uczniowie Chrystusa. I wtedy Chrystus, rozradował się w Duchu Świętym i powiedział: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.

I dodał: Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli. Niech dla nas prawdziwą radością, będzie nadzieja, że nasze imiona zapisane są w niebie

Ks. H. Młynarczyk